Τακτοποίηση χρεών για όλους.
Όλα είναι θέμα νοοτροπίας και αντίληψης των καταστάσεων. Ο μηχανισμός σκέψης πρέπει και μπορεί να αλλάξει από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας.
Πρέπει επιτέλους να τακτοποιήσουν όλοι οι πολίτες τα χρέη τους ώστε να παρατηρήσουν τη ζωή τους με μία άλλη ματιά πιο ελπιδοφόρα και πιο αισιόδοξη.
Τα χρέη στα οποία αναφερόμαστε στη συγκεκριμένη ενότητα είναι τα παρακάτω:
- ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΓΙΑ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ.
- ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ.
- ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ.
Οι σκέψεις μας είναι οι παρακάτω:
- Επιθυμούν πραγματικά οι τράπεζες, η εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία να μπορέσουν να αποπληρώσουν τα χρέη τους οι πολίτες ή απλά τους ενδιαφέρει μόνο να προχωρήσουν σε κατασχέσεις κάθε ακίνητης και κινητής περιουσίας των πολιτών;
- Είναι δυνατόν να αποπληρωθούν χρέη όταν οι λογαριασμοί των πολιτών είναι διαρκώς "δεσμευμένοι"; Είναι δυνατόν τα χρέη προς εφορία και ασφαλιστικά ταμεία να μπορούν να αποπληρωθούν μόνο με 12 ή 24 δόσεις τις οποίες μπορεί να απολέσει κιόλας ο πολίτης αν δημιουργήσει νέες οφειλές;
- Αντιλαμβάνονται αυτοί που δημιουργούν αυτές τις πρακτικές είσπραξης ότι ειδικά μετά την "οικονομική πανωλεθρία" της πανδημίας σε συνέχεια μίας παρατεταμένης οικονομικής κρίσης τα χρέη έχουν λογική για το πώς αυξήθηκαν ειδικά και με τους τόκους που ισχύουν;
- Μήπως να σταματήσει η "καραμέλα του τεμπέλη και απατεώνα Έλληνα" η οποία ενισχύεται σε μεγάλο βαθμό και από "εξωτερικούς παρατηρητές και συμβούλους" και να ενισχυθεί επιτέλους η "καραμέλα του "δουλευταρά" και "νοικοκύρη" Έλληνα που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις συνέπειες της απίστευτης ακρίβειας και της έντεχνης διχοτόμησης της κοινωνίας σε "πολύ πλούσιους και πολύ φτωχούς πολίτες" με τη "μεσαία τάξη" να μην έχει πλέον καμία ύπαρξη;
- ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΓΙΑ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ.
Η τράπεζα καλεί τον πολίτη σε πραγματική διαπραγμάτευση. Αν μπορεί ο πολίτης να ανταποκριθεί στο νέο καθεστώς αποπληρωμής "έχει καλώς". Αν όχι τότε η τράπεζα ορίζει με βάση εκτιμητές της αγοράς ένα ποσό ή καλύτερα μία "μορφή - ενοικίου" και όσο ο πολίτης το πληρώνει κανονικά θα παραμένει στο σπίτι του αυτός και η οικογένεια του. Αν κάποια στιγμή τα "ενοίκια" στο σύνολό τους ξεπεράσουν το οριζόμενο συνολικό ποσό δανείου τότε το ακίνητο, εφόσον πρόκειται για πρώτη κατοικία θα περνά στην κατοχή του πολίτη καθώς ξεχρέωσε και με το παραπάνω το δάνειο που είχε λάβει.
Με τον τρόπο αυτό και η τράπεζα λαμβάνει μηνιαίως και όχι μόνο (θα εξαρτάται από τη συμφωνία που θα πραγματοποιηθεί) χρήματα και ο πολίτης και η οικογένειά του δεν θα μείνουν άστεγοι και κυρίως δεν θα πάνε χαμένα τα χρήματα που είχαν δώσει μέχρι και πριν δηλώσουν αδυναμία πληρωμής και πάνω από όλα δεν θα πάνε και χαμένα τα όνειρά τους για ένα δικό τους σπίτι.
Και μην εισέλθει κάποιος/α στη σκέψη συζήτησης του τύπου "ναι αλλά η τράπεζα έτσι "χάνει" γιατί θα μπορούσε να πουλήσει το ακίνητο και να μην περιμένει 15-30 χρόνια, κλπ" γιατί είναι προτιμότερο για εμάς το ακίνητο να παραμείνει σε "ελληνικά χέρια" και σε τελική ανάλυση να θυμίσουμε ότι δεν θα υπήρχαν τράπεζες αν δεν είχαν πραγματοποιηθεί ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών εις βάρος όλων των πολιτών. Οπότε μία τέτοια συζήτηση είναι ανώφελη, εκ του πονηρού μόνο και δεν οδηγεί σε κανένα δήθεν "επιστημονικό συμπέρασμα" οικονομικού χαρακτήρα.
Ουσιαστική και πραγματική προσπάθεια επίλυσης χρειάζεται τόσο από τις τράπεζες όσο και από τους πολίτες.
Αν θελήσουν πραγματικά οι τράπεζες θα θελήσουν πραγματικά και οι πολίτες.
- ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ.
Η εφορία καλεί τον πολίτη και τον ρωτά για τις προθέσεις του. Εφόσον δημιουργείται πλαίσιο συνεννόησης τότε πρέπει άμεσα να κινούνται διαδικασίες που να διέπονται από λογική.
Άμεση αποδέσμευση των λογαριασμών είναι το πρώτο βήμα. Το πως θα διαχειριστεί ο πολίτης τα χρήματά του είναι δική του υπόθεση και δεν θα του υποδείξει κανείς αν πληρώσει πρώτα την τράπεζα, τον ασφαλιστικό φορέα, την εφορία ή κάποιον άλλον. Ο πολίτης αποδέχεται το χρέος του και αργά ή γρήγορα θα το αποπληρώσει και δεν χρειάζεται να του συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται για κανέναν "εγκληματία" ειδικά για χρέη κάτω των 100.000 ευρώ.
Επιτέλους να θυμηθούμε ξανά ότι οι πολίτες έχουν αξιοπρέπεια και δεν μπορεί κανείς να τους εξευτελίζει τόσο εύκολα και να τους τοποθετεί "εντελώς οριζόντια" όλους στο ίδιο "τσουβάλι".
Όταν υπάρχει χρέος άνω των πενήντα (50) χιλιάδων ευρώ πρέπει να δίνεται το δικαίωμα των εκατό είκοσι (120) δόσεων χωρίς καμία άλλη δέσμευση και σχέση με νέες οφειλές.
Από τη στιγμή που ο πολίτης πληρώνει τις δόσεις αυτές αυτομάτως παύει κάθε είδους δέσμευση ή κατάσχεση για το συγκεκριμένο ποσό.
Επιτέλους πρέπει να θυμηθούμε ξανά τι σημαίνει "οικονομική ελευθερία".
Θεωρούμε αυτονόητο ειδικά στις δύσκολες εποχές που ζούμε σήμερα ότι πρέπει να είναι συνεχώς ενεργές οι δόσεις των 12, των 24, των 48, των 74 και των 120 ώστε οι πολίτες να μπορούν να κάνουν χρήση ξανά και ξανά με την προϋπόθεση φυσικά ότι πληρώνουν τουλάχιστον οχτώ (8) δόσεις στο δωδεκάμηνο (12).
Με τον τρόπο αυτό η εφορία εισπράττει συνεχώς από να μην εισπράττει καθόλου αλλά δυστυχώς "χάνει" τον ρόλο του "εκδικητή" και του "τιμωρού" των πολιτών.
Και εδώ αναρωτιόμαστε;
Η εφορία είναι καλύτερα να εισπράττει συνέχεια από το να μην εισπράττει καθόλου σε κάποιες περιπτώσεις ή είναι καλυτέρα να διατηρεί το "ρόλο" του "εκδικητή και τιμωρού" και να μην εισπράττει ποτέ από τους περισσότερους πολίτες οι οποίοι είναι λογικό να μην μπορούν ανταποκριθούν στη χρήση των δώδεκα (12) και είκοσι τεσσάρων (24) δόσεων για χρέη άνω των πενήντα (50) χιλιάδων;
Ουσιαστική και πραγματική προσπάθεια επίλυσης χρειάζεται τόσο από την εφορία όσο και από τους πολίτες.
Αν θελήσει πραγματικά η εφορία θα θελήσουν πραγματικά και οι πολίτες.
- ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ.
Θεωρούμε αυτονόητο ειδικά στις δύσκολες εποχές που ζούμε σήμερα ότι πρέπει να είναι συνεχώς ενεργές οι δόσεις των 12, των 24, των 48, των 74 και των 120 ώστε οι πολίτες να μπορούν να κάνουν χρήση ξανά και ξανά με την προϋπόθεση φυσικά ότι πληρώνουν τουλάχιστον οχτώ (8) δόσεις στο δωδεκάμηνο (12).
Με τον τρόπο αυτό θα μπορούν να είναι και συνεχώς ασφαλισμένοι εφόσον πληρώνουν τουλάχιστον τρεις (3) τρέχοντες εισφορές από τις δώδεκα (12).
Θα πούμε ξανά και εδώ ότι είναι προτιμότερο ο ασφαλιστικός φορέας να εισπράττει από το να μην εισπράττει ποτέ λόγω αδυναμίας των πολιτών.
Και σε κάθε περίπτωση ο πολίτης "αρχίζει και μπαίνει σε μία διαδικασία πληρωμών" η οποία με σταθερό ρυθμό θα τον οδηγήσει έστω και με λίγες καθυστερήσεις στο συγχρονισμό των απαιτούμενων πληρωμών χωρίς να δημιουργεί με τον τρόπο αυτό νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές.
Ουσιαστική και πραγματική προσπάθεια επίλυσης χρειάζεται τόσο από τα ασφαλιστικά ταμεία όσο και από τους πολίτες.
Αν θελήσουν πραγματικά τα ταμεία θα θελήσουν πραγματικά και οι πολίτες.
